Na vorig jaar niet op vakantie te zijn geweest, wilden we dit jaar wel weer weg. Richard wilde niet mee, dus na een jaar of 20 weer een keer samen.
Waar gaan we naartoe? In ieder geval ergens waar het niet te warm is of veel zon schijnt. Ik denk aan Noorwegen, Marloes heeft het over Ierland. Is mij ook best, klinkt koel en nat, helemaal goed.
Ik kijk alvast of er eind augustus, begin september wat te lopen is in Ierland en stuit op de Dingle marathon op 3 september. Ik kijk op het filmpje van de marathon en ben meteen verkocht. Wat een geweldig mooi parcours. Ik besluit me meteen in te schrijven zonder dat Marloes het weet. Later geef ik aan dat Ierland prima is en ik laat het filmpje van Dingle zien. Gelukkig is Marloes het er gelijk mee eens en ze geeft aan dat ik me maar in moet schrijven ( dat was natuurlijk al gedaan ).

Op woensdagmorgen 6 uur vertrekken we met de FIAT 500 naar Cherbourg in Frankrijk om van daaruit rechtstreeks naar Ierland te varen, langs Groot-Brittannië . Een rit van meer dan 700 kilometer, maar we zijn ruim op tijd voor de boot. We moeten er om 17.00 uur zijn en zijn er al om 15.15 uur. Dan blijkt er ook nog een uur tijdverschil te zijn en zijn we nog een uur vroeger, maar gelukkig mogen we al wat eerder aan boord. Met de Spider naar Ierland wilde Marloes bij nader inzien niet omdat ze daar iedere dag regen op gaven. Iedere dag regen met een open auto heeft weinig zin, dus dan de 500.

Best wennen op zo'n boot. Ondanks dat het niet heel erg waaide gaat het toch goed heen en weer. Mijn evenwichtsorgaan is bij mij een zwak punt, dus al snel een zweverig en duizelig gevoel. In de ochtend zelfs een beetje misselijk, maar zo lang ik op bed bleef liggen viel het mee. Onderweg naar Frankrijk alleen maar zon gezien, maar zodra we in de Ierse wateren kwamen werd het zwaar bewolkt. De kamer aan boord moest worden schoongemaakt en we werden eruit gegooid, toen maar even aan dek wezen kijken en heerlijk uitgewaaid. De misselijkheid was al snel weg en we genoten van het naderen van de Ierse kust.
We arriveren in Rosslare om 11.30 uur plaatselijke tijd en het duurt even voor we van boord mogen. Als we weer aan wal zijn gaat de rit naar Castlemaine, de plaats waar we voor 3 nachten bed and breakfast hebben geregeld. We arriveren er rond 18.00 uur en we zijn het goed zat. Onderweg ook diverse flinke plensbuien gehad, dus het Ierse koele natte weer gaat helemaal goed komen.

De volgende dag geprobeerd om uit te slapen, maar om 7 uur raasden de auto's al voorbij en kwam er niets van. Vandaag niet heel veel plannen, wel naar Dingle om het startnummer op te halen. Dingle ligt zo'n 45 kilometer verderop en het zijn daar geen snelwegen. Alleen maar slingerwegen waar je niet zo snel kunt rijden. Wonder boven wonder is het geweldig mooi weer. We komen langs een strand en besluiten daar even te stoppen. We wandelen wat op het strand. Ik heb zin om een stukje te rennen en dat is goed. Even een kwartiertje loslopen voor morgen. Marloes vermaakt zich lekker met schelpen zoeken. Wat een onverwachte heerlijke dag. Ook het uitzicht vanaf de Wild Atlantic Way op de Oceaan is overweldigend. Wat mooi is Ierland.

Ik meld me bij het kantoor voor het ophalen van mijn startnummer. Sobere ruimte, een drietal vrijwilligers, geen expobeurs, helemaal niets. T-shirt en medaille ontvang je als je de finish hebt gehaald. Dat is wel iets dat ze overal zouden moeten doen, dan heb je hem echt verdiend. In Rotterdam krijg je het shirt ook altijd al van tevoren.

Wat nu te doen? We hadden overal gezien dat Fungie de dolfijn daar in de baai zit en een boottochtje met dit weer is niet verkeerd. Het beloofde een tocht van ca. een uur te worden, maar werd achteraf zelfs 1,5 uur omdat de kapitein van de boot de dolfijn goed wilde laten fotograferen. Heel vaak zagen we hem niet, maar een aantal keren dook hij even een beetje op. Bij het niet zien van de dolfijn krijgen de bezoekers hun geld terug. Best zielig als je 6 boten tegelijk achter de dolfijn aan ziet sturen en hem omsingelen om hem te zien, al kan hij altijd weg als hij zou willen, maar hij blijft daar altijd rondhangen.

Na dit avontuur duiken we een echte Ierse pub in en eten daar wat stevigs. Gisteren was de eerste kennismaking met Ierland bij gebrek aan opties de McDonalds.
Na een heerlijke dag weer de reis terug naar Dingle.
We spreken af dat we om 7 uur gaan ontbijten, dat geeft gelukkig geen problemen, normaal begint het ontbijt pas om 8 uur, maar er logeren nog twee dames uit Cork die de halve marathon gaan lopen.

Om 7 uur als gezegd aan het ontbijt. Buiten plenst het, gaat helemaal goed komen vandaag denk ik nog. Om 7.45 vertrekken we, ik kleed me in de auto om en om 8.30uur arriveren we in Dingle. Marloes zet me af en gaat zelf op zoek naar een parkeerplek.
Ik wandel naar de start en geef mijn tas af met spulletjes die ik dan snel heb na de finish. Ondertussen blijft het gieten en is iedereen doorweekt. Ik heb een plastic weggooijasje aan zodat het shirt behalve de korte mouwen redelijk droog blijft.
Ik klets wat met een aantal Nederlanders van de Loopgroep Hoorn en een paar uit Vlaardingen.
Na de start is het ineens droog, wat nu? Dat is niet voorspeld!
De eerste 10 gaan relatief wat vlakker en ik loop die in 51,5 minuten. De tweede 10 gaan veel moeizamer. Het zonnetje is er zelfs bij gekomen en ik baal daar weer van, hoewel de temperatuur goed is. Voordeel is wel dat het uitzicht nu veel beter is op de Oceaan en dat is ook veel waard. De heuvels zijn nu wat steiler en zo ook de klimmetjes, af en toe wandel ik een stukje. Tijd is niet belangrijk, maar ik wil wel heel blijven en genieten. Helaas geen fototoestel of telefoon bij me, aangezien ze veel regen op hadden gegeven en als alles nat is heb je er niets aan en gaat de boel nog kapot ook.
De halve marathon gaat nog net onder de 2 uur, maar echt makkelijk gaat het niet.
De groep pacers van 3.45 uur als eindtijd had me al ingehaald, de pacers van 4 uur inmiddels ook. Zelf heb ik zo'n tijd ook helemaal niet in gedachten. Vanmorgen gaf ik aan de dame van de bed and breakfast nog aan dat het vermoedelijk ergens tussen de 4 en 5 uur zou liggen.
Een loper van Loopgroep Hoorn geeft aan dat hij de strijd gaat staken. Hij heeft steeds meer last van een spier onder zijn knie, wellicht hetzelfde dat Aad heeft.
Na een kilometer of 23 à 24 verlaten we de mooie kust en trekken we de binnenlanden weer in. Jammer eigenlijk, want langs de kust was het parcours mooier. Dit deel is nog wel een stuk zwaarder en de tijden zakken dan ook aardig af door stukken wandelen. De Ieren zijn duidelijk meer bedreven in deze streek en lopen hier vaker.
De pacers van 4.15 komen me ook voorbij en ze hebben 1 dame achter zich, verder niemand. Na tal van klimmetjes komen we rond kilometer 36 en komen de pacers van 4.30 me voorbij. Het zijn twee pacers en er hangt niemand achter. Om me heen telkens dezelfde lopers, al,lopen ze langzaam bij me vandaan.
Als we eindelijk de top hebben bereikt is het nog 6 kilometer, de 4.30 zit er ook niet meer in. Mijn langzaamste asfaltmarathon was ooit in Rotterdam een 4.43-er, zou ik daar binnen blijven ?
Ik zie dat ik in de afdaling toch langzaam terrein win op de pacers van 4.30 en ze ook nog inhaal. Ze geven me een hand en roepen dat ik moet zorgen dat ik voor hen blijf, dan zou ik onder de 4.30 finishen. Makkelijk gezegd dan gedaan. In dit stadium 6 kilometer achter elkaar rennen zonder te wandelen ?
Ik tel de meters af, weer 100 meter. Nog maar 5 kilometer, nog maar 4 en zo verder. Ik dwing mezelf om niet te gaan wandelen en haal de ene na de andere loper in. Jeetje, wat heb ik nog veel over.
Soms gaat het parcours weer even omhoog maar ik blijf rennen.
Als we eindelijk in Dingle zijn blijkt dat voor de pacers eindigen helemaal geen garantie is om onder de 4.30 te komen en ik moet nog flink versnellen en lopers inhalen om dit te redden. Als ik over de streep kom staat mijn klokje op 4.29.49 , gered. Het kan de ene of andere kant op 1 of 2 seconden schelen, maar netto zit ik onder de 4.30 , daar ben ik best blij mee.
Bij de finish ontvang ik een rood met zwart shirt met lange mouwen met achterop de afstand in miljoen, ook krijgen we een leuke medaille, die gek genoeg een flesopener heeft. Apart volk die Ieren, soms zie je zelfs openers op petjes.
De Ieren zijn wel erg gezellig en aardig. Onderweg tal van aanmoedigingen en high fives gehad van mede lopers, Ieren. De verzorging onderweg was geweldig. Allerlei soorten dranken. Veel snoepjes, jellies, in allerlei vormen en smaken. Zelfs nog een Pim gegeten, een rond koekje met chocolade aan de onderkant, gevuld met een soort jam. Mmmmm, best lekker.
De laatste paar kilometer was het nog gaan regenen en ook na de finish bleef het een tijd regenen, maar dat mocht de pret niet drukken.
Onderweg wel wat steken in de linker knie gehad, maar dat is nu weer over, zal wel een lichte overbelasting zijn geweest.
Nu op weg naar de auto, dat is ruim 2 kilometer wandelen, maar dat lukt ook nog wel. Bij de auto wat droogs aantrekken en weer op weg naar Castlemaine voor een welverdiende douche, want dat kon daar niet.
Morgen weer op pad en Ierland verder verkennen.