SCHOONHOVEN • De laatste dag van 2015 is door meer dan duizend sportievelingen afgesloten met de Oliebollenloop in Schoonhoven. Journalist Marijke Verhoef rende voor het eerst mee.

 "Je bent er bijna, nog even doorzetten", hoor ik iemand vanaf de kant roepen. Ik zie niet wie. Mijn ogen zien maar één ding: de finish. Ik verzamel mijn laatste krachten voor een grandioze eindsprint. De mensen klappen en juichen, ik vlieg. Als er naast mij opeens nog een sprintende dame verschijnt, blijk ik nóg een beetje harder te kunnen. Samen racen we over de eindstreep. Zij net iets sneller dan ik, maar dat kan mij niet deren. Ik weet: mijn trillende benen hebben zojuist een persoonlijk record gerend.

Zo gaat dat bij de Oliebollenloop. Natuurlijk heb je in de voorhoede de snelle Jelle's die willen winnen en met ongelofelijke snelheden de polder door crossen, maar het merendeel wil gewoon lekker rennend het oude jaar uit. Met als het even kan een persoonlijk record, ongeacht de plaats in het eindklassement.

Uitdaging

"Ik daag jullie uit voor de Oliebollenloop." Zo begon voor mij het hardloopavontuur exact twaalf weken geleden. De fanatiekeling in mij kon niet anders dan die uitdaging aannemen. Mijn hardloopschoenen stonden al bijna twee jaar stil in de kast en aan een echte wedstrijd had ik nog nooit meegedaan. Ik besloot het dit keer serieus aan te pakken, en dus hield ik me aan mijn hardloopschema. Uniek, voor mijn doen. Meestal geef ik er bij het eerste regenbuitje de brui aan. 's Ochtends rolde ik vanuit mijn bed in mijn hardloopschoenen om al rennend wakker te worden. Of ik maakte direct vanaf de redactie een ronde. Ik rende de ondergaande zon tegemoet terwijl de drukte van de werkdag wegwaaide in de wind (en soms regen). "Waarom ben ik hier niet eerder mee begonnen?", heb ik mij meerdere keren afgevraagd. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat tijdens de moordende intervaltraining "waarom doe ik dit in vredesnaam" ook door mijn hoofd spookte.

Kudde

Op de grote dag sta ik relaxed aan de finish. Ik weet dat ik mijn doel -niet als laatste eindigen- ruimschoots zal halen, en heb stiekem in mijn hoofd dat ik onder de 37 minuten wil finishen. Als het startschot onverwacht klinkt, sta ik nog met vrienden te kletsen over het kerstdiner. Als één grote kudde komt de groep hardlopers in beweging. Ik laat me meevoeren met de stroom. Het is moeilijk mijn tempo te vinden en tegen de tijd dat ik op de Franse Kade ren vraag ik me af of er krentenbrood in mijn benen zit. De ene na de andere renner haalt mij in. De ene keer is iemand die mijn opa had kunnen zijn, de andere keer een piepjonge scholier of een vader die met zijn gehandicapte kind in een kar rent. En soms haal ik renners in, wat wonderen doet voor mijn moraal.

Redding

De redding van de race is 'de dame in het witte shirt'. Ik besluit haar uitdagende tred aan te houden, en zo rent ze mij zonder dat ze het zelf weet in een prachtig tempo met flinke tegenwind de Bonrepas af. Sommige renners maken een praatje, maar daar heb ik geen adem voor. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik het commentaar hoor van supporters langs de route. "Ze gaat echt goed, super snel", zeggen twee ouders trots tegen elkaar als hun dochter net voorbij snelt. Stiekem steek ik dat compliment ook in mijn zak. Tegen de finish aan staat er steeds meer publiek. Een al gefinishte snelle Jelle moedigt mij aan in de laatste bocht. "Zet 'm op!" En dat doe ik.

Ik negeer mij moeie benen en haal op het laatste de 'dame in het wit' in, om naar de finish te vliegen en de o zo verdiende oliebol te scoren. Ik heb alleen maar oog voor de eindstreep en zie de hele klok niet. Mijn tijd ligt in ieder geval onder de 37 minuten, weet ik na een blik op mijn horloge enige tijd na de finish. Kortom: een persoonlijk record. Zodra de uitslagen online staan, zal blijken hoe snel ik exact was. Maar één ding staat vast: Beter had ik het oude jaar niet af kunnen sluiten. 

Als ik de school na een welverdiende oliebol te hebben gegeten verlaat, hoor ik een paar vriendinnen achter mij napraten over hun gelopen race. Ze hebben hun doelen gehaald. "Ik ben echt wel trots", zegt ze. En zo is het maar net.